Rozdział 31

Nobody said it was easy
Oh, it’s such a shame for us to part
Nobody said it was easy
No one ever said it would be so hard

-”The Scientist” Coldplay

Poczułam jak kanapa po mojej prawej stronie, ugina się pod ciężarem mężczyzny.
-O czym chciałaś porozmawiać? – Spojrzałam na niego i próbowałam odnaleźć odpowiedź na dręczące mnie pytania, w stalowych tęczówkach. Jednak jak to w życiu bywa, musiałam sama zmagać się ze swoimi problemami, bo tęczówki mężczyzny nie niosły ze sobą żadnych podpowiedzi.
-O nas -wydusiłam z siebie w końcu.- O tym, że nie wiem czego oczekujesz ode mnie, za to wiem, że Nina potrzebuje, abyś poświęcał jej całą swoją uwagę.- Nie byłam do końca pewna czy to co mówię ma jakiś większy sens, czy Draco coś z tego zrozumie.
-A tego nie robię?- Przysunął się do mnie i poczułam delikatną woń jego perfum. Może niepotrzebnie wszystko komplikuję?
-Właściwie to teraz już tak, ale wcześniej uważała, że wolisz spędzać czas ze mną- mruknęłam czując jak robi mi się coraz bardziej gorąco.
-Wydaje mi się, że wspominałaś o tym jakiś czas temu, więc nie wiem w czym problem- albo mi się zdawało, albo w jego głosie wyczuwałam nutę irytacji.
-Tak i teraz poświęcasz cały czas jej…- zawiesiłam głos nie wiedząc co powinnam powiedzieć. Czułam się skrajnie głupio opowiadając o swoich uczuciach, z których nie byłam dumna.
-Czyżbyś była zazdrosna?- Uniósł brew, teraz wyraźnie rozbawiony i położył ręce na moich biodrach, delikatnie przyciągając mnie w swoją stronę.
-Odrobinę, ale wiem, że tak powinno być, przynajmniej dopóki Nina się do ciebie w pełni nie przyzwyczai.- Dotknęłam jego ramienia i na nim skupiłam też swój wzrok. Będzie mi tego brakowało.
-Do czego zmierzasz? -Chciałam uciec od jego nieprzeniknionego spojrzenia, ale w tym momencie Draco uniósł mój podbródek i teraz patrzył mi prosto w oczy.
-Do tego, że może się pospieszyliśmy- na chwilę wstrzymałam oddech zastanawiając się, jak on to odbierze.
-Pospieszyliśmy? Wydawało mi się, że jesteśmy na dobrej drodze do stworzenia rodziny, tak jak chciałaś- ostatnie słowa sprawiły, że poczułam lekki ból w okolicy serca.
-Jak ja chciałam?- Mój głos odmawiał mi posłuszeństwa, w wyniku czego właściwie wypiszczałam to pytanie.
-Też tego chciałem odkąd się dowiedziałem, że mamy dziecko. Przecież sam ci to zaproponowałem- ból w mojej klatce piersiowej nieznacznie się nasilił, utrudniając mi oddychanie.
-Zaproponowałeś mi związek, który z rodziną miał niewiele wspólnego- mruknęłam błagając w myślach by ziemia pode mną się rozstąpiła i by mężczyzna przestał mnie w końcu mrozić swoim spojrzeniem.
-Chciałem wziąć odpowiedzialność za ciebie i naszą córkę, co w tym złego?- Wydawał się coraz bardziej zirytowany. A to mi wcale nie pomagało.
-Nic Draco, absolutnie nic- szepnęłam, ostatkiem sił powstrzymując łzy, które napływały mi do oczu. Czułam się zupełnie bezsilna i nie wiedziałam jak sobie z tym poradzić.
-No to o co chodzi?- Poczułam jak jedna z jego dłoni przesuwa się na mój brzuch i ponownie zabrakło mi tchu.
-Co do mnie czujesz? -Przerwałam ciszę, która na chwilę zaległa w pomieszczeniu. Nie wiem czy dowiedzenie się tego miało w tym momencie jakiś większy sens.
-Kocham cię- dopiero po ciepłym oddechu, który poczułam na swoich wargach, zorientowałam się, że w międzyczasie mężczyzna przysunął się do mnie.
-A kochałbyś mnie gdybyśmy nie mieli córki? -Moje serce przyspieszyło swój rytm, a bliskość blondyna utrudniała mi myślenie. Sama zastanawiałam się nad tym od dawna. I nie umiałam znaleźć odpowiedzi na pytanie, czy gdybym nie widziała jak świetnym ojcem potrafi być Draco, to czy bym go pokochała.
-Nie wiem…- zawiesił na chwilę głos wpatrując się we mnie.- Nie wiem czy wtedy mielibyśmy szansę lepiej się poznać. Prawdę mówiąc na początku skrajnie mnie irytowałaś, miałem w głowie jeszcze twój obraz z czasów szkolnych. Wiecznie idealnej, podejmującej dobre decyzje, podczas gdy…-Zatrzymał się na chwilę by nabrać powietrza, po czym odwrócił twarz w stronę okna.- Ja podejmowałem same złe.- Dotknęłam jego policzka chcąc by znów na mnie spojrzał.
-Wiesz, czasami sobie myślę, że lepiej by było gdybyśmy nie zaczynali od końca- już tylko milimetry dzieliły mnie od jego ust.
-To znaczy?- Wiedziałam, że za chwilę ta odległość między nami zniknie i wcale się nie broniłam, kiedy w końcu poczułam jego ciepłe wargi na swoich. Zaraz też mężczyzna popchnął mnie na poduszki, które za mną leżały, a po chwili przykrył mnie swoim ciałem.Czyżby znowu zamierzał użyć swojego złotego środka na wszystkie problemy świata?
-Draco, proszę- szepnęłam delikatnie odpychając go od siebie.- Może gdybyśmy najpierw się lepiej poznali, potem stworzyli związek, wzięli ślub i dopiero mieli dzieci byłoby inaczej.- W dalszym ciągu mężczyzna leżał na mnie, jednak teraz jedną ręką opierał się o kanapę i przyglądał mi się z nieodgadnionym wyrazem twarzy.
-Do czego zmierzasz? -Wyczułam w jego tonie nutę zdenerwowania, więc szybko zatopiłam ręce w jego włosach, by zaraz zjechać na jego kark i kreślić palcami ślady na gładkiej skórze licząc, że to go uspokoi.
-Wtedy może mogłabym się tobą nacieszyć- mój głos ponownie tego wieczora był o oktawę za wysoki.
-Teraz nie możemy się sobą nacieszyć? -Mówiąc to skierował się w stronę mojego dekoltu.
-Nie o to mi chodziło- burknęłam zła, że nie mogę dokończyć tej rozmowy. Czy on naprawdę myśli tylko o jednym? Czy tylko próbuje uciec?
-Chcesz, żebyśmy się rozstali, prawda?- Położył głowę na mojej piersi i przez chwilę skojarzył mi się z małym chłopcem, szukającym pociechy u swojej mamy.
-W pewnym sensie… Możemy spróbować za rok, ale teraz powinieneś poświęcić się Ninie- przejechałam palcami po jego jasnych włosach.
-Przecież to robię- nie widziałam jego twarzy, ale ton wskazywał na to, że jest teraz niczym pięciolatek, któremu ktoś zabrał zabawki.
-Nie Draco, jesteś świetnym ojcem pod warunkiem, że w ogóle jesteś. Proponowałam ci, żebyś się tutaj wprowadził…- Zrobiłam to jakiś miesiąc temu i do tej pory pamiętałam rozczarowanie jakie przyszło, gdy usłyszałam jego odpowiedź.
-Co złego jest w tym, że wolę mieszkać w swoim domu? -Na wskroś zły ton, przerwał mój monolog.
-Nie przerywaj mi. Nie o to chodzi, że wolisz mieszkać w swoim domu, chodzi o to, że potrzebujesz wolności. Ja i Nina jesteśmy dobre raz na jakiś czas, a kiedy się zmęczysz wiesz, że możesz zawsze wyjść. Tylko, że bycie rodzicem to nie jest zajęcie na pół etatu, zresztą tak samo jak bycie w związku. I wiem, że minęło zbyt mało czasu byś mógł się przyzwyczaić do tej sytuacji, dlatego nie protestuję kiedy mówisz, że zamiast spędzić z nami sobotę wolisz spotkać się z kolegami.- Byłam pewna, że słyszy jak głośno wali mi serce kiedy to mówiłam. Choć pewnie kiedyś będę się śmiać wspominając tę sytuację. Hermiona-Wiem-To-Wszystko-Granger dała kosza Draco-Jestem-Boski-Malfoy’owi.
-Uprzedzałem, że nie jestem stworzony do związków- kiedy jego ręka zaczęła kreślić szlaki na mojej piersi, przez krótką chwilę miałam ochotę się roześmiać. Zupełnie jakby był małym chłopcem, który za wszelką cenę pragnie bliskości.
-Wiem, dlatego chcę zwrócić ci wolność. Kocham cię Draco- tym razem nie mogłam powstrzymać łez, które powoli spływały mi po policzkach. -Wiem, że to za dużo jak na jeden raz, a nigdy nie chciałabym cię unieszczęśliwić.
-To znaczy, że mam odejść? -Podniósł głowę i spojrzał mi prosto w oczy. Czy miał odejść? Czy umiałabym pozwolić mu raz na zawsze zniknąć z mojego życia?
-Nie, to znaczy, że chcę byś dalej robił to, co robisz. Czytał Ninie bajki na dobranoc, bawił się z nią na śniegu czy tańczył w wieczór sylwestrowy.
-Czyli pozwolisz mi się z nią spotykać?- Kiedy na jego twarzy pojawiło się zdziwienie, przesunęłam tylko dłonie na jego policzki i przyciągnęłam go do siebie, składając pocałunek na jego ustach.
-Oczywiście, mówiłam ci to już w święta. Cokolwiek jest między nami, nie chcę by to odbiło się na naszej córce.
-Czyli zwyczajnie jestem niedojrzały?- Nie byłam do końca pewna czy to pytanie, czy może stwierdzenie. Jedno czego byłam pewna to to, że mężczyzna okazał się o wiele dojrzalszy niż myślałam.
-To znaczy, że za dużo chciałeś na siebie wziąć. Najpierw poradź sobie z jednym, a potem może porozmawiamy o drugim- westchnęłam. Wiedziałam, że podjęłam dobrą decyzję. Teraz i tak nie było odwrotu.
-O drugim czyli o nas? -Powrócił do poprzedniej pozycji i znowu przytulał się do mnie.
-Jeśli będziesz chciał…- W duszy modliłam się by chciał. Od dawna tak bardzo nie pragnęłam niczyjej bliskości, a teraz miałam ją na wyciągnięcie ręki i dobrowolnie z niej rezygnowałam.
-Wiesz, ten kto powiedział, że jesteś najmądrzejszą czarownicą naszej epoki miał rację- muszę przyznać, że uśmiechnęłam się na te słowa.
-Dziękuję- szepnęłam, wracając palcami do jego włosów.
-Kocham cię i chcę, żebyś wiedziała, że w razie czego będę obok- jego oddech na mojej skórze sprawił, że przeszły mnie przyjemne dreszcze.
-Ja też cię kocham. I zawsze będę- zamknęłam oczy i pozwoliłam sobie cieszyć się tą chwilą przyjemności.